ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေရွ႕ထား

ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေရွ႕ထား

                   ရာဟုလာ . . . ဆင္ျခင္၍ ဆင္ျခင္၍ ကိုယ္ျဖင့္အလုပ္ကို လုပ္ရမည္။ ဆင္ျခင္၍ ဆင္ျခင္၍ ႏႈတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုရမည္။ ဆင္ျခင္၍ ဆင္ျခင္၍ စိတ္ျဖင့္ ႀကံစည္ရမည္။

                   ရာဟုလာ . . . သင္သည္ ကိုယ္ျဖင့္ အလုပ္တစ္ခုခုကို ျပဳလုပ္မည္ ရွိေသာအခါ ငါျပဳလုပ္မည့္အမႈသည္ မိမိဆင္းရဲျခင္းငွာ ျဖစ္မည္ေလာ၊ မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးစလံုး ဆင္းရဲျခင္းငွာ ျဖစ္မည္ေလာ။ ဤအမႈသည္ အကုသိုလ္ေလာ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ ပြားေစတက္သေလာ၊ ဆင္းရဲျခင္း အက်ိဳးရွိသေလာဟု ဆင္ျခင္ရေပမည္။

                   ယင္းသို႔ဆင္ျခင္၍ ငါျပဳလုပ္မည့္အမႈသည္ မိမိ ဆင္းရဲျခင္းငွာျဖစ္၏။ သူတစ္ပါး ဆင္းရဲျခင္းငွာျဖစ္၏။ မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးစလံုး ဆင္းရဲျခင္းငွာ ျဖစ္၏။ ဤအမႈသည္ အကုသိုလ္တည္း။ ဆင္းရဲဒုကၡကို ပြားေစတက္၏။ ဆင္းရဲျခင္းအက်ိဳးရွိ၏ဟု သိလွ်င္ ထိုအမႈကို စင္စစ္ အျပဳအပ္ေခ်။

                   ငါျပဳလုပ္မည့္အမႈသည္ မိမိဆင္းရဲျခင္းငွာမျဖစ္။ သူတစ္ပါးဆင္းရဲျခင္းငွာလည္း မျဖစ္။ မိမိသူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးစလံုး ဆင္းရဲျခင္းငွာ မျဖစ္။ ဤအမႈသည္ ကုသိုလ္တည္း။ ခ်မ္းသာကို ပြားေစတက္၏၊ ခ်မ္းသာျခင္းအက်ိဳးရွိ၏ဟုသိလွ်င္ ထိုအမႈကို စင္စစ္ ျပဳလုပ္အပ္၏။

(မဇၩိမနိကာယ္၊ ဘိကၡဳဝဂ္၊ အမၺလ႒ိကရာဟုေလာဝါဒသုတ္)

                   လူသားတစ္ဦး၏ ဘဝကို ႐ုပ္တုႏွင့္ ပမာခိုင္းႏိႈင္းခ်င္ပါသည္။ ပန္းပုဆရာသည္ ႐ုပ္တုတစ္ခု ပီပီျပင္ျပင္ ႐ုပ္လံုးေပၚစိမ့္ေသာငွာ၊ ေဆာက္ခ်က္ တစ္ခ်က္ခ်င္း တစ္ခ်က္ခ်င္း ႐ုိုက္သြင္းထုဆစ္ရပါသည္။ ထိုႏွယ္ပင္ လူသားသည္လည္း သူ၏ဘဝကို နိစၥဓူဝ ႀကံစည္ ျပဳလုပ္ ေျပာဆိုေသာ ကာယကံမႈ၊ ယစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈဟူေသာ ေဆာက္ခ်က္မ်ားျဖင့္သာ တျဖည္းျဖည္း တစ္စတစ္စ ပုံေဖာ္ထုဆစ္ေနျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ႐ုပ္တုကို ပံုေဖာ္ဖန္တီးရာ၌ ပန္းပုဆရာသည္ ေဆာက္ခ်က္တိုင္း ေဆာက္ခ်က္တုိုင္းကို အေလးအနက္ ဂ႐ုစိုက္ရေပမည္။

                   ထို႔အတူ ဘဝ ပန္းပုဆရာ မည္ေသာလူသည္ ကာယကံမႈ၊ ယစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈဟူေသာ ေဆာက္ခ်က္တိုင္း ေဆာက္ခ်က္တိုင္း ေလးေလး နက္နက္ အာ႐ံုျပဳ ဂ႐ုစိုက္ရေပမည္။

                   လူ၏ဘဝ႐ုပ္ပံုလႊာသည္ ကံသံုပါးအေပၚ တည္မွီလ်က္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကံသံုးပါး သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့လွ်င္ ဘဝ႐ုပ္ပံုလႊာလည္း သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊ ႏူးႏူးညံ့ညံ့။ ကံသံုးပါး သန္႔စင္လွ်င္ ဘဝ႐ုပ္ပံုလႊာလည္း သန္႔သန္႔စင္စင္။ ကံသံုးပါး ညစ္ႏြမ္းလၽႊင္ ဘဝ႐ုပ္ပံုလႊာလည္ ညစ္ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း။ ေကာင္းေသာ ကာယကံမႈ၊ ယစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈ မ်ားက ေကာင္းေသာဘဝကို ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္သည္။ ဆိုးေသာကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံမႈမ်ားက ဆိုးေသာဘဝကို ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္သည္။

                   ျပဳသမွ် ကာယကံမႈသည္လည္းေကာင္း၊ ေျပာသမွ် ဝစီးကံမႈသည္လည္းေကာင္း၊ ႀကံစည္သမွ် မေနာကံမႈသည္လည္းေကာင္း ဘဝကံၾကမၼာကို အေရာင္ဆိုးႏိုင္ေသာ ပံုသြင္းႏိုင္ေသာ စြမ္းအင္မ်ား ကိုယ္စီကိုယ္င ရွိၾကပါ၏။ လူသားသည္ မိမိ၏ ကံသံုးပါး၌ ရွိေသာ “ဘဝပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္းအင္” ကို အေလးအနက္ သက္ဝင္ယံုၾကည္ရန္ လိုပါသည္။

                   မိမိ၏ ဝစီကံမႈသည္ မိမိ၏ဘဝကို ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ခိုင္ခိုင္က်ည္က်ည္ ယံုၾကည္စြဲၿမဲလွ်င္ အဆင္ျခင္မဲ့ မေျပာေတာ့။ ဝစီဒုစ႐ိုက္ေလးပါးကို မျပဳေတာ့။ ထို႔အတူ မိမိဒ ကာယကံမႈ မိမိဘဝကို ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္လွ်င္ လက္လြတ္စကယ္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ ကာယဒုစ႐ိုက္သံုးပါးကို မျပဳေတာ့။ ထိုနည္းအတူ မိမိ၏မေနာကံမႈက မိမိ၏ ဘဝကုိ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္လွ်င္ ပရမ္းပတာ ႀကံစည္ေတြးေတာမႈ မျပဳေတာ့၊ မေနာ ဒုစ႐ိုက္ သံုးပါးကို မလြန္က်ဴးေတာ့။

                   ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ျပဳသည္ျဖစေစ၊ ႀကံစည္ေတြးေတာသည္ျဖစ္ေစ ကံသံုးပါးျဖစ္ေျမာက္သြားျခင္းသည္ ေလးညွိဳ႕မွ ျမားတစ္စင္းကို ပစ္ခြင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ပမာတူပါသည္။ ေလးကိုင္းမွ အဟုတ္ျပင္းစြာ ထြက္သြားေသာ ျမင္းကို ျပန္လည္ဖမ္းခ်ဳပ္ ဆုပ္ကိုင္ျခင္းငွာ မျဖစ္ႏိုင္သကဲ့သို႔ ျပဳခဲ့ ၿပီးေသာ ကံသံုးပါးမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ မစြမး္သာပါ။ အက်ိဳးေပးေသာ အခ်ိန္ကာလသာ ကြားျခားေကာင္း ကြာျခားေပလိမ့္မည္။

                   ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္ဘုရားက ‘ကံသာလွ်င္ အမိ၊ ကံသာလွ်င္ အဖ၊ ကံသာလွ်င္ အားကိုးရာ’ ဟု မိန္႔ျမြတ္ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။ ကံ ဟု ဆိုရာ၌ ‘အတိတ္ကံႏွင့္ ပစၥဳပၸန္ကံ’ ႏွစ္တန္စလံုးကို ဆိုလိုပါ၏။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳး ဟုဆိုရာတြင္ အတိတ္ကံေရာ  ပစၥဳပၸန္ကံပါ ႏွစ္တန္စလံုးကိုယူရပါသည္။ ကံကို အားကိုးအးထားျပဳ ျမွင့္တင္ရာတြင္မႈ ‘အတိတ္ကံ’ ကိုယူ၍ မရေတာ့။ အတိတ္ကံဟူသည္ ျပဳခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျမင္လည္း မျမင္ႏိုင္ေတာ့။ ျပဳျပင္ဖန္တီး၍လည္း မရႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ေမွာက္ထင္ရွားရွိသည့္ ပစၥဳပၸန္ကံကမူ မိမိ၏ လက္ဝယ္တြင္ ရွိသည္။ မိမိ စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးႏိုင္သည္။ မိမိ ဆႏၵရွိသည့္အတိုင္း ထုဆစ္ပံုေဖာ္ႏိုင္သည္။

                   ဘုရားရွင္က ‘မိမိကိုယ္သာ အားကိုးပါ’ ဟုဆိုသည္မွာ ပစၥဳပၸန္ကံေကာင္းမ်ားကို ထူေထာင္ေစရန္ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပစၥဳပၸန္ကံေကာင္းမ်ား ထူေထာင္ရာတြင္ ပထမဦးဆံုး ေဆာင္ရြက္ရမည္မွာ ကံသစ္မ်ားကို မျပဳခင္ သတိႏွင့္ယွဥ္ ဆင္ျခင္ဖို႔ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ယင္းသို႔ ဆင္ျခင္ရာတြင္ အသံုးျပဳရမည့္မွတ္ေက်ာက္မွာ အထက္ပါဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမေတာ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

                   ‘အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း၊ အစားမေတာ္ တစ္လုတ္’ ဟူေသာစကားသည္ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္၌ ထင္ရွားပါသည္။ အသြားမေတာ္ေသေၾကာင့္ ေျခတစ္လွမ္းကပင္ ဒုကၡႏြံအတြင္း သက္ဆင္းမိေစႏိုင္ပါသည္။ အစားမေတာ္ေသာေၾကာင့္ အစားတစ္လုပ္ကပင္ ေဆး႐ံုေဆးခန္းဆီသို႔ ပို႔ေဆာင္ေစႏိုင္ပါသည္။

                   အသြားမေတာ္ျခင္းမွာ အဘယ္အေၾကာင့္ေၾကာင့္နည္း။ ရွင္းပါသည္။ ခရီးလမ္းတစ္ခုသို႔ မသြားမီတကည္းက သြားရန္ သင့္၊ မသင့္ သတိျဖင့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈမျပဳဘဲ သြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။ အစားမေတာ္ျခင္းမွာလည္း ထိုနည္းအတူပင္ျဖစ္ပါ၏။ အစားတစ္ခုကို မစားမီ စားရန္သင့္ မသင့္ မခ်င့္ခ်ိန္မူလ်က္ သတိလက္လြတ္ စားေသာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

                   ကံသံုးပါးကိုမျပဳခင္ ႀကိဳတင္ဆင္ျခင္စဥစားျခင္းသည္ အက်ိဳးစီးပြားအားလံုးကို ဖိတ္ေခၚႀကိဳဆိေသာအရာျဖစ္ၿပီး၊ ႀကိဳတင္ဆင္ျခင္ စဥ္းစားမႈ မျပဳျခင္းသည္ အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားမႈ အားလံုးကို ဖိတ္ေခၚႀကိဳဆိုေသာအရာ ျဖစ္ပါ။

                   လူသား၌ ခံစားတက္ေသာ ႏွလံုးသားလည္းရွိ၏။ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတက္ေသာ ဦးေႏွာက္လည္းရွိ၏။ ဆိုရေသာ္ လူသား၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ ခံစားမႈရွိသလို ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈလညး္ရွိ၏။ ထိုႏွစ္မ်ိိဳးတြင္ လူအမ်ားစုသည္ ခံစားမႈကို ေရွ႕တန္းတင္တက္ၾက၏။ ဦးစားေပးတက္ၾက၏။ စိတ္အလိုလိုက္လြန္းသည္ဟု ေျပာဆိုတက္ၾကရာ ယင္းမွာ ခံစားမႈအလိုလိုက္ျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။

                   ရံဖန္ရံခါဆိုသလိုပင္ ခံစားမႈႏွင့္ အသိဉာဏ္သည္ အားၿပိဳင္တက္ပါ၏။ ပဋိပကၡအသြင္ေဆာင္တက္ပါ၏။ ခံစားမႈအလိုသို႔လုိက္ၿပီး အဆင္ျခင္မဲ့ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ အက်ိဳးစီးပြားမဲ့ကုိသာ ျဖစ္ထြန္းေစတက္ပါ၏။ ယင္းအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ခံစားမႈကို ေရွ႕တန္းမတင္သင့္ဘဲ၊ ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈကိုသာ ဦးစားေပးသင့္ပါ၏

                   ပမာအားျဖင့္ ေသြးတိုးေရာဂါသည္ တစ္ဦးဆိုပါစို႔။ ေရာ၈ါမရစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဝက္သား၊ ငါးသေလာက္၊ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊ တညင္းသီးစသည့္တို႔ကို စံုေရမက္ေရ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္စားသံုးခဲ့သည္။ ေသြးတိုးေရာဂါ ရင့္မာလာေသာအခါတြင္မူ ထိုအစားအစာမ်ားသည္ သူ႔အဖို႔ ေသမင္းတန္မ်ား ျဖစ္လာ၏။ ဤအခ်က္ကို ေဆးပညာရွင္တို႔၏ သြန္သင္ခ်က္အရ သူလည္းသိပါ၏။ သို႔တေစ သူႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ေသာ အစးအစာမ်ားကို စိတ္ခံစားမႈ အလုိလိုက္ၿပီး စားမိသည္။ ဆင္ျခင္တံုတရားအရ မစားသင့္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ခံစားမႈအလိုလိုက္ျခင္း၏ ရလဒ္မွာ ေရာဂါ ေဝဒနာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

                   လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္၌လည္း အဆင္ျခင္မဲ့စကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ တစ္အူထံုဆင္း မိသားစုအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲသြားျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးမ်က္နွာ တစ္ဦး မၾကည့္ခ်င္ျခင္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းအခ်င္းခ်င္း ေသသည္အထိ အေခၚအေျပာ မလုပ္ေတာ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္တက္ေပသည္။ ဆက္ဆံေရးမေျပလည္ရာမွာ ျဖစ္ေပၚလာေေသာ ခံစားမႈကို အသိဉာဏ္ျဖင့္ မထိန္းခ်ဳပ္လ်က္၊ အဆင္ျခင္မဲ့ ဝစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈ၊ ကာယကံမႈတို႔ကို ပရမ္းပတာ ပြင့္အန္ေပါက္ကြဲမႈ ေပးလုိက္မိရာမွာ ဘဝတစ္ခုလံုး ကေသာင္းကနင္း ကတိမ္းကပါး ျဖစ္သြားရသူေတြလည္း အနမတဂၢပင္။

                   ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် မိမိကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ပါ၏။ သို႔ျဖစ္၌ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူသည္ မိမိ၏ အက်ဳးိစီးပြားမဲ့မႈကို မိမိကိုယ္တိုင္ျပဳမည္မဟုတ္ဟု ယူဆႏိုင္ပါသည္။ သို႔တေစ လူ၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ အကုသိလ္မႈ အားလံုး၏ ပင္ရင္း ေရာေသာက္ျမစ္ျဖစ္ေသာ ‘ေလာဘ’ ‘ေဒါသ’ ‘ေမာဟ’ တို႔၏ ဖိစီးႀကီးစိုးမႈ၊ ခ်ဳပ္ကိုင္ျခယ္လွယ္မႈကို ခံစားရေသာအခါ လူသည္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္တက္ပါ၏။ အဆင္ျခင္မဲ့တက္ပါ၏။

                   ပုထုဇဥ္မွ်သာျဖစ္ေသာ လူသားသည္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ အၾကြင္းမဲ့ မကင္းစင္ေသးပါ။ သို႔ေသာ္ တားမရဆီးမႏိုင္ေသာ အရွိန္အဟုတ္ျပင္းသည့္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟမ်ိဳး မိမိ၏ အတြင္းသႏၲာန္၌ ျဖစ္မလာေအာင္ ႀကိဳတင္တားဆီးသင့္သည္။ ထုထည္ႀကီးမားေသာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟက လူသား၏ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တားကာ အကုသိုလ္မႈကို ျပဳခြင့္သာေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။

                   အတၱလြန္ကဲေသာသူတို႔သည္ မိမိ၏ အက်ိုးစီးပြားတစ္ခုတည္းကိုသာ ရည္ေမွ်ာ္လ်က္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ သေဘာျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး ထိခိုက္ပ်က္စီးေစေသာ အမႈကို ျပဳတက္ၾက၏။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အက်ိဳးပ်က္စီးေစမႈ၊ လူအမ်ားအက်ိဳးပ်က္စီးေစမႈ ဟူသမွ် အကုသိုလ္မႈခ်ည္းျဖစ္ေလရာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္မႈ မေကာင္းက်ိဳးကိုသာ က်န္းေသ မုခ်ရရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပစၥဳပၸန္၌ မိမိ၏အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ေသာ္လည္း သူတစ္ပါး အက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေစႏိုင္ေသာ အမႈမ်ိဳးကို မျပဳသင့္ မျပဳအပ္ပါေပ။

                   ေကာင္းမႈကုသိုလ္မွန္သမွ် စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းသည္။ အျပစ္္ကင္းသည္။ ေကာင္းက်ိဳးကိုသာ ေပးေဝသည္။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္မွန္သမွ် ညစ္ႏြမ္းသည္။ အျပစ္မကင္း။ ဆိုးက်ိဳးကိုသာေပးေဝသည္။

                   လူ႔ဘဝတာဟူသည္ ေရပြက္ပမာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ခဏတာ ကာလငယ္အတြင္း ေလာက၏ ဧည့္သည့္အျဖစ္ ေနထုိင္က်င္လည္ရစဥ္အခိုက္ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းစြာ ေနထိုင္သြားသင့္ပါသည္။

                   မိမိလက္ဝယ္ ပိုင္ပိုင္ရရွိထားေသာ ဘဝကို ဘဝေကာင္းဘဝမြန္အျဖစ္ ပံုေဖာ္တည္ေဆာက္သြားသင့္ပါသည္။ ယင္းသို႔ တည္ေဆာက္ရာ၌ ဘုရားရွင္က သားေတာ္ရာဟုလားအား ဆံုးမေတာ္မူေသာ အထက္ပါ အဆံုးအမေတာ္ကို ‘ဘဝလမ္းညႊန္ အေကာင္းဆံုးၾသဝါဒမြန္’ အျဖစ္ အစဥ္ ႏွလံုးသြင္း လိုက္နာေတာင္ရြက္အပ္ပါသည္။

                   မိမိ၏ ကံသံုးပါးကို မျပဳခင္ ဆင္ျခင္၍ ဆင္ျခင္၍ ၾကံစည္၊ ျပဳမူ ေျပာဆိုျခင္းသည္ မိမိ၏ ဘဝအား ကံၾကမၼာဆိုးတို႔မွ ကာကြယ္တားဆီးႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ဘဝ၏ အေကာင္းဆံုး ကာကြယ္ေရးဥပေဒသႀကီး တစ္ခု ျဖစ္သကဲ့သုိ႔၊ မိမိ၏ ဘဝအား ေကာင္းရာမြန္ရာသို႔ ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ဘဝ၏ အေကာင္းဆံုး တည္ေဆာက္ေရး ဥပေဒသႀကီးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါ၏။

The Flower News

အတြဲ-၆၊ အမွတ္-၃၆(၂၁-၉-၂၀၁၀)

***ေကာက္နဳခ်က္***

မင္းနန္(ေမာ္ကၽြန္း)

ဗုဒၶ၏အဆံုးအမေတာ္မ်ား(ႏွာ ၉-၁၅) မွ ေကာက္နဳတ္ေရးသားပါသည္။

(ကပိၸယ ေမာင္ရဲ) https://www.facebook.com/yewin.tun.71

Friday, August 10, 2012    3:02 pm