“မိအိုဖအို၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔က သားသမီး၊ ေျမးမ်ားနဲ႔ လူငယ္မ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ေမတၱာကို စိန္ေခၚတယ္”

ဟုတ္တယ္၊ 

သူတို႔ဟာ က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ုကို စိန္ေခၚခဲ့စဥ္တုန္းက
ေၾကာက္႐ြံ႕ေနာက္တြန္႔ မလုပ္ခ့ဲၾကဘူး။ 

သစၥာမပ်က္ဘူး၊ ေမတၱာမကြက္ဘူး။ 
ရွိတဲ့တာဝန္ကို သိတယ္၊ သိတဲ့တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း
စိန္ခၚသမွ်ကို တိမ္ေပၚမက တက္ျပခဲ့ၾကသူေတြပါ။

အခု သူတို႔က စိတ္ေခၚလွည့္ေရာက္ၿပီ၊ က်ဳပ္တို႔ က ရင္ဆိုင္ၾကရမွာ။ 
သူတို႔ဟာ က်ဳပ္တို႔အေပၚ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တာေတြကို အေၾကြးလိို႔မွတ္ၿပီး ျပန္ေတာင္းခ်င္လို႔ ဒီအရြယ္အထိေစာင့္ၿပီး တန္ျပန္စိန္ေခၚေနတယ္လို႔ မထင္လိုက္ေလနဲ႔။ 
သူတို႔က ေစာင့္ေတာင္းမလို႔ မေပးဆပ္လိုက္ရရင္ 
သူတို႔ေၾကြးေတြက က်ဳပ္တို႔အေပၚမွာ သံသရာအထိ ဝန္ေလးေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ 

 
ဒါအမွန္ပါပဲ၊ 
သူတို႔က ေၾကြးစာရင္း မမွတ္ထားေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ယူထားၿပီးသမွ်ဟာ က်ဳပ္တို႔ မျဖစ္မေန ျပန္ေပးဆပ္ရမယ့္ ေၾကြးေတြပဲ မဟုတ္လား။
 

သံသရာခရီးဆံုးလို႔ ေၾကြးလိုက္ေတာင္းစရာ ဘဝခရီးဆက္ မရွိၾကေတာ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာ စတဲ့ အရိယာ အရွင္ျမတ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ဒီေက်းဇူးမ်ိဳးကို ေၾကြးတင္မခံၾကဘူး၊ လက္ငင္းေပးေခ်ၿပီးမွ ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ေတာ္မူၾကတာပါ။
တစ္ဘဝသံသရာဆိုတာ ဘဝရဲ႕ တစ္ေန႔တာပဲလို႔ တင္စာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမြးဖြားလာျခင္းဟာ ဘဝရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေတာ့ ေနဝင္ဆည္းဆာလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ဆည္းဆာခ်ိန္တိုင္းမွာ “အလွ” ရွိတယ္။ 
အဲဒီ အလွဟာ အလင္းေရာင္သက္သက္နဲ႔ ဆင္ထားတဲ့အလွ မဟုတ္ဘူး။
ေရာင္စံု တိမ္ပန္းမ်ားနဲ႔ ဆင္ထားတဲ့အလွ ဆိုတာ ခံစားၾကည့္ဖူးသူတိုင္း သတိထားမိမွာပါ။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အ႐ုဏ္ဆည္းဆာကို အလွဆင္ခဲ့တဲ့ တိမ္ပန္းေတြဆိုတာ 
က်ဳပ္တို႔ေရာက္ခဲ့တဲ့ တိမ္ေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ 
က်ဳပ္တို႔ စိတ္ေခၚသမွ်ကို မိဘေတြက တိမ္ေပၚအထိတက္လွမ္းၿပီး 
အလွဆင္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အခု မိအိုဖအို၊ အဘိုးအဘြားအိုတို႔ရဲ႕ ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ 

ဒီဆည္းဆာကို အလွဆင္ရမယ့္ တိမ္ပန္းမ်ားဟာ 
က်ဳပ္တို႔တက္ၿပီး အလွဆင္ရမယ့္ တိမ္ပန္းေတြ။ 
သူတို႔ စိန္ေခၚသမွ်ကို က်ဳပ္တို႔က တိမ္ေပၚေရာက္ေအာင္ တက္လွမ္းၿပီး 
အလွဆင္ရမယ့္ အလွည့္။ 

ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္းက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ဥပဇၩာယ္ဆရာ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ 
စကားေလးေတြ ျပန္ၿပီး ၾကားေယာင္မိေသးတယ္။

‘ေအးကြာ၊ ငါ ေသသြားတဲ့အခါ “ဇရာ”တရားေတြကို အကုန္ယူမသြားႏိုင္ပါဘူး။ မင္းတို႔အတြက္လည္း က်န္ခဲ့မွာပါ။ အဲဒီ က်ရင္ မင္းတို႔ သိၾကပါလိမ့္မယ္’ တဲ့။

ဘဝဆိုတာ တစ္လွည့္စီပ်ိဳ၊ တစ္လွည့္စီအို၊ 
တစ္လွည့္စီ ေနၿပီး တစ္လွည့္စီ ေသၾကရတာပါ။ 
သူ႔အလွည့္ ကိုယ့္အလွည့္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။

(ဒီေနရာမွာ ဆရာေဖျမင့္ ရဲ႕ ဘဝဒႆန ရသစာေပမ်ား ထဲက
ေစာင္ပိုင္းေလးနဲ႔ တရားနာသူေတြကို ၿခံဳၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ 
တိမ္ေပၚေရာက္ေအာင္ ပ်ံတက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာႏိုင္တဲ့ ေစာင္ကေလးမို႔ပါ)

က်ဳပ္တို႔ကို တိမ္ေပၚေရာက္ေစခ်င္လို႔ သူတိုက စိန္ေခၚလာတာကို 
ဘာေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔က တိမ္ေပၚအထိ လိုက္ရမယ့္အစား ေျမေအာက္ကို ငံု႔ဝင္ခ်င္ၾကရမွာလဲ။ 

က်ဳပ္တို႔ ဒီေလာက္အထိေတာ့ အေတြးအျမင္ မနိမ့္က်တန္ရာပါဘူး။
ဆုတ္ေခတ္ဆိုတာ ဆုတ္နစ္သူေတြအတြက္ပါ။ 
လူဆိုတာ ဆုတ္နစ္သူမဟုတ္ဘူး။
“မေနာဥႆႏၷံမႏုေႆာ“ ဆိုတဲ့အတိုင္း စိတ္ထားျမင့္ျမတ္ တက္ၾကြသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

 “ၿပိတၱာတို႔ဟာ ဆုတ္နစ္ ညည္းညဴေလ့ရွိတယ္။ လူတို႔က တက္ၾကြရႊင္လန္းတယ္” လို႔ အဆိုပါရွိတယ္။

ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)

 
မေထရ္ျမတ္တို႔ စကားဝိုင္း[၄] (စာ ၁၃-၁၆) မွ ေကာက္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္။

ကပိၸယ ေမာင္ရဲ 

http://kpymgye.blogspot.com/ 

https://www.facebook.com/yewin.tun.71