မေက်နပ္ရင္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္

အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၃၄၉ ခုႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္ကပါ။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ သိမ္ေတာင္ပရိယတၱိစာသင္တိုက္မွာ 

သာမေဏ ေက်ာ္ရဟန္းေလာင္းတစ္ပါးရဲ႕ ပဥၥင္းခံပြဲမွာ တိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးေတြ အားလံုး ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကလို႔ မင္းကြန္တိပိဋက ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ပါပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ အစံုအညီၾကြေရာက္တဲ့ ရဟန္းခံပြဲဆိုေတာ့ 

ရပ္နီးရပ္ေဝးက လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကမယ့္ ဒကာ၊ ဒကာမတြ အတြက္ပါ အဆင္ေျပေအာင္ဆိုၿပီး 

တိပိဋက ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို က်ယ္ဝန္းတဲ့ တည္းခိုေက်ာင္းတစ္ေဆာင္စီ သတ္မွတ္စီစဥ္ထားပါတယ္။

မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီး အတြက္ သိမ္ေတာင္ေက်ာင္းတုိက္အတြင္းမွာ ရွိတဲ့ 

ဓမၼာ႐ံုႀကီးရဲ႕ ေခါင္းရင္းပိုင္းမွာ ကန္႔ထားတဲ့  အခန္းက်ယ္ထဲမွာ ေနရာစီစဥ္ခ်ထားေပးပါတယ္။

ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ အသီးသီးတည္းခိုတဲ့ အေဆာင္မ်ားကို 

မိမိအပါအဝင္ စာခ်ဘုန္းႀကီးမ်ားက သြားေရာက္ဝတ္ျပဳႏႈတ္ဆက္ရင္း  

လိုအပ္ခ်က္ရွိတာေတြကို ႀကီးႀကပ္စီမံျဖည့္ဆည္းေပးရပါတယ္။

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရာႀကီးထံေမွာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ 

ဆရာေတာ္ႀကီးက ေစာင္ထူထူႀကီး တစ္ထည္ပတ္ၿခံဳၿပီး ေနာက္မွီေခါင္းအံုးေပၚမွီရင္း

 တစ္ပိုင္းေျခဆင္း တစ္ပိုင္ထိုင္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။

မိမိတို႔အဖြဲ႔ ရွိခိုးဝတ္ခ်ၿပီး ပဋိသႏၶာရ စကားအျဖစ္နဲ႔ -

“ ဆရာေတာ္ ဒီမွာ အေတာ္ေအးေနသလား ဘုရား” ဆုိေတာ့

“ အင္း … ရန္ကုန္မွာနဲ႔စာရင္ေတာ့ ယုန္ေမြးေစာင္တစ္ထည္ စာေလာက္ေတာ့ ပိုေအးတယ္ဆိုရမွာေပါ့” တဲ့။

“ ဆရာေတာ္ အခုဆို ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိတိုက္ႀကီးေတြ အတြက္ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္အားလံုးလိုက္ၿပီး တရားေဟာေနရတာ သိပ္ပူတဲ့ေနရာေရာက္လုိက္၊ သိပ္ေအးတဲ့ ေနရာေရာက္လိုက္နဲ႔ မပင္ပန္းဘူးလား ဘုရား” လို႔ စာခ် ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ေမးခြန္းထပ္တြန္႔လိုက္ေတာ့ 

ဆရာေတာ္ႀကီးက -

“ ေအး … ေလာကထဲေရာက္လာရင္ ေလာကဓံနဲ႔ဖတ္ၿပီး ရန္မေတြ႔ရဘူး၊ 

ေတြ႔ေနရင္ ကိုယ္က အၿမဲ႐ံႈးတယ္၊ ေလာကဓံဆိုတာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလို လိုက္ျဖစ္ေပးတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ။ 

အဲဒါ ကိုယ္က သူနဲ႔ အလုိက္အထိုက္ေနတက္ေအာင္ က်င့္ရတာေပါ့၊ 

တစ္ခါ တစ္ခါ ေလာကဓံဟာ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မေက်နပ္ စရာေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳရတာလဲ ရွိတက္တယ္၊ ေက်နပ္စရာပဲ ေတြ႔ေတြ႔၊ မေက်နပ္စရာပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ကိုယ္က ေနတက္ေအာင္ၾကည့္ေနရတယ္”

ဆရာေတာ္ႀကီးက စကားကို ခဏရပ္ထားလုိက္တယ္။

“ ဆရာေတာ္ ေနတက္အာင္ ၾကည့္ေနပံုေလး အမိန္႔ရွိပါဦး ဘုရာ့” ဆိုေတာ့မွ

“ ကိုယ္က အခုလုိေအးတဲ့ ေဒသေရာက္လို႔ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ရတာကို မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ ေအာက္မွာ ေလာကႏၱရိတ္ငရဲ ဆိုတာရွိတယ္၊ အဲဒါကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္၊  စၾကဝဠာေလာကသံုးခုဆံုတဲ့ ေနရာမွာ အၾကားမွာရွိလို႔ အဲဒီငရဲကို ေလာကႏၱရိတ္ငရဲ လို႔ ေခၚတယ္၊ ေလာကဥပမာသပိတ္လံုးႀကီး သံုးလံုးဆံုတဲ့ ၾကားအရပ္လိုေပါ့၊ 

သူ႔ေအာက္မွာ စၾကာဝဠာကိုခံတဲ့ ေရက ေနေရာင္လံုးဝမရတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ေအးတာလဲအလြန္၊ အရသာကလဲ ငန္လြန္းလို႔ ငံခါးႀကီးတဲ့။ 

 အဲဒီငရဲမွာ က်ခံရတဲ့ သတၱဝါေတြက ကမ္းပါးယံမွာ လင္းႏို႔ေတြ တြဲလြဲဆြဲေနရသလို 

စၾကဝဠာ နံရံမွာ တြဲေလာင္းဆြဲေနရတာ 

အစာဆာလြန္းလို႔ ေရြ႕ရွားရွာေဖြၾကရာက တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ေတြ႔ၾကတဲ့အခါ 

သူ႔အစာကိုယ့္အစာ အမွတ္နဲ႔ ဖမ္းယူဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တာနဲ႔ စၾကဝဠာနံရံက ကြာက်ၿပီး ေအာက္ခံေရနဲ႔ထိလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေၾကမြပ်က္စီးၾကရတာ၊ 

သူ႔ကံၾကြင္း မကုန္ေသးရင္ အဲဒီမွာပဲ ေသလုိက္၊ ျပန္ခံရလိုက္နဲ႔ ေနရတဲ့ ငရဲေပါ့၊ 

အဲဒီငရဲသားေတြ ေအးကလဲေအး၊ ဘာမွ အကာအကြယ္လဲ မရွိ၊ ဘယ္ေတာ့ 

ဒီငရဲက လြတ္မလဲမသိရတဲ့ အျဖစ္ကို ဉာဏ္နဲ႔ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရင္ 

အခု ကိုယ္ေနရတာက ေစာင္ေတြဘာေတြနဲ႔ ေႏြးေနေအာင္ ကာကြယ္လို႔လဲရေနတယ္။ 

မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ဆိုသလို ကိုယ္ေနေနက်ေနရာကိုလဲ ျပန္ေရာက္မွာဆိုေတာ့ အလိုလိုေက်နပ္သြားတာပါပဲ။

“ အဲ … အလြန္ပူလြန္းတဲ့ေနရာ ေရာက္ျပန္ၿပီဆိုေတာ့လဲ 

ေလာဟကုမီၻငရဲဆိုတာကို ငံု႔ၾကည့္လုိက္၊ အဲဒီငရဲက သံရည္ပူငရဲပဲ၊ 

ဒီငရဲမွာက်ေရာက္ရတဲ့ သတၱဝါေတြဟာလဲ လူ႔ျပည္က ဘယ္ရာသီဥတုအပူနဲ႔မွ မယွဥ္သာေအာင္ ပူလဲအလြန္ပူ ကာကြယ္စရာလဲမရွိ၊ လြတ္ရက္လဲမသိနဲ႔ အဲဒါကို ဉာဏ္နဲ႔စဥ္းစားၿပီး ငံု႔ၾကည့္လိုက္၊ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့အေနရာက အေတာ္ႀကီးေအးျမတာပဲ၊ အဲလို ငံု႔ၾကည့္တက္ရတယ္” တဲ့

ဆရာေတာ္ႀကီးစကားကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ 

ဆရာေတာ္ႀကီးက မပင္ပန္းဘူးဆိုေပမယ့္ အနားယူဖို႔သင့္ေလာက္ၿပီ ဆုိၿပီး 

အလိုက္သိဝတ္ျပဳ ဦးခ်ၿပီး ထျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႔ရွိတာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးစရာ သိစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပၚ ေပါက္လာတယ္။ 

“မေက်နပ္ရင္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္” လို႔သာ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိန္႔တယ္။

“တကယ္ျပည့္စံုေနတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနရင္ေကာ ဘာလုပ္ရမလဲ” …

ေက်နပ္လြန္းေနတာဟာ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သလို အၾကည့္မွာလဲ 

ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ကို ၾကည့္လုိက္ရင္ေကာ . . .

“မေက်နပ္ရင္ ငံု႔ၾကည့္လုိက္” ဆိုေတာ့ 

“ေက်နပ္ လြန္းေနရင္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ရင္ေကာ ဒီေရာဂါသက္သာ မသြားေလာက္ေပဘူးလား”

ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ တက္သိပညာ၊  အက်င့္သီလ၊ 

ဘာကိုပဲေက်နပ္ေနေန ကိုယ့္ထက္သာလြန္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘုရားရွင္တို႔ရဲ႕အလိုအရ သာသနာေတာ္နဲ႔ႀကံဳတုန္း၊ 

လူ႔ဘဝရတုန္းမွာ တကယ္ျပည့္စံုသူဆိုတာ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္မွ၊ 

ဒါေတာင္ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ ရဟႏၱာအျဖစ္ အေရာက္မွသာ 

တကယ္ ျပည့္စံုသူလို႔ ဆိုႏိုင္တာျဖစ္ေလေတာ့ 

ေလာကထဲမွာ ရႏုိင္သမွ် ဘာေတြပဲရေနေန ျပည့္စံုၿပီလို႔ ထင္မွတ္စရာ၊

  အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ၿပီး မာနတက္စရာ ရွိပါေတာ့မလား . . . .

ငံု႔ၾကည့္၊ ေမာ့ၾကည့္တက္ပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)

မေထရ္ျမတ္တို႔စကားဝိုင္း[၁] (စာ  ၉၉-၁၀၄) မွ ေကာက္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္။

ကပိၸယ ေမာင္ရဲ

https://www.facebook.com/yewin.tun.71 

http://kpymgye.blogspot.com/